Ανοίγει το παράθυρο κι είναι χθες
δεν εννοεί,
κοιτάζει για λίγο τον αμέριμνο σκίουρο
στο κλαδί της μηλιάς
μετά σηκώνει το κεφάλι
δυο σύννεφα πλησιάζουν το ένα το άλλο
στη μέση του προσιτού ουρανού
πιστεύει ότι κάθε τους κίνηση
τον αφορά άμεσα
κι όλα είναι τονισμένα μέσα σ΄ ένα δυνατό
αλλά ιδιαίτερα φιλικό φως
εκείνος τότε νομίζει πως είναι εγώ
κάθεται να πιει ένα ποτήρι νερό
τότε είναι που νομίζει ότι όλα
έρχονται αποφασιστικά προς το μέρος του
να τον κάνουν για πάντα δικό τους.