Κάτι πετιέται έξω από το ποίημα
Κι αναπηδάει σαν μια λέξη με φτερά
Τρέχω να την προφτάσω και απογειώνομαι
Κι αλλόκοτα αιφνιδιασμένος πέφτω κάτω ‒ ω πόσο
Μου αρέσουν αυτές οι καταστάσεις της ανάγνωσης
Όταν πετάγεσαι αναπάντεχα απ’ το κάθισμα
Και κάνεις μια περιστροφή στον εαυτό σου
Πας κι έρχεσαι με αόριστη σπουδή
Απ’ το παράθυρο στον τοίχο και τανάπαλι
Χτυπάς δυνατά τα βήματά σου
Τάχα να ’ρθεις στα συγκαλά σου
Κι ύστερα κάθεσαι και πάλι
Στο εφαλτήριο του ποιήματος
Ξαναπιάνοντας τον ειρμό από την αρχή
Ξαναδοκιμάζοντας την κόψη του στίχου
Να δεις ακριβώς τι συνέβη
Σε όλους τους αισθητήριους φλοιούς
Του πνεύματός σου