Φυσά βοριάς και τρέμει το παρτέρι
Μέσα στο σπίτι η ανάσα μου ηχεί
Μα στην ψυχή μου βαθαίνει η αμυχή
Που ΄χω κι απόψε τη σκιά σου ταίρι

Δεν είσαι εδώ κι η ανάσα σου είναι φάσμα
Μιας βυθισμένης στον πόνο εποχής
Γλιστρώ και πέφτω στο νάμα της βροχής
Μέσα στο μαύρο και πένθιμό της άσμα

Μου τραγουδάει βροχούλα καθαρή
Που μες στη μνήμη σαν βάλσαμο θαρρεί
Πως πέφτει. Αλλά το πικραμένο κλάμμα

Απ΄ τη μισόσχιστη παλιά ρεκλάμα
Του τοίχου πέρα τρώει τη σιγαλιά
Ποιος τρέμει έτσι και κλαίει στα σκαλιά;