Αὐτὸ ποὺ θέλω −εἶπε τὸ παπούτσι−
Εἶναι νὰ μὴ στέκομαι
Σὰν ἕνα σκοτεινὸ ἄδειο στόμα
Μ᾽ ἕνα χαῶδες κενὸ στὰ σωθικά μου
Ράθυμο ἄνοιγμα σὰν κουτὸ χασμουρητὸ
Γιατὶ ποθῶ νὰ γεμίσω μὲ αὐτὸ
Ποὺ ἡ ζωὴ πάντοτε ἀπαιτεῖ ἀπὸ μένα
Μὲ αὐτὸ ποὺ ἀντισταθμίζεται
Μὲ τὸ εὖρος τοῦ κενοῦ μου
Μ᾽ ἕνα ἰσόρροπο καὶ ἐπιδέξιο πόδι θέλω νὰ πῶ
Ἂν πρέπει νὰ ὀνομάσουμε κάπως τὰ πράγματα
Καὶ ν᾽ ἀδράξουμε ὕστερα
Αὐτὸ τὸ μυρμήγκιασμα τῆς ψυχῆς
Ποὺ μᾶς ἀπογειώνει ἀπὸ τὴ χαμέρπεια
Γιατὶ μόνο ἔτσι θὰ ἀκυρώσω τὸ κούφιο τῆς ζωῆς
Θὰ δώσω ἕνα τέλος στὴ στασιμότητα
Θ᾽ ἀρχίσω ἐπιτέλους τὰ ταξίδια
Καὶ θὰ εἶμαι ἐγὼ ποὺ πάντοτε θὰ φεύγω
Ἀλλὰ καὶ πάντοτε θὰ ἔρχομαι

Γιατὶ πῶς ἀλλιῶς λέγεται ἡ ἐλευθερία
Παρὰ προσαρμογὴ στὴν πιὸ κρυφὴ ἐπιθυμία;