Χαμένος σὲ μιὰν ἄγνωστη συνοικία
Ψάχνω μοιράζοντας προσκλητήρια γάμου
Ξάφνου σ᾽ ἕνα στενὸ δακρύζω:
Μὲ καταπίνουν κῆποι μὲ τριανταφυλλιὲς

Ἄνθρωποι γελοῦν
Γάτες λιάζονται
Ὁ λόφος στὸ βάθος χτυπάει ἁπαλὰ
Τὸ ρόπτρο τ᾽ οὐρανοῦ

Μιὰ διάχυτη χαρὰ ἀλλοιώνει τὴν ἀτμόσφαιρα

Φοβᾶμαι πὼς ὀνειρεύομαι
Φοβᾶμαι πὼς ὁ γάμος προηγήθηκε κρυφὰ
Καὶ πὼς ὅλα πιὰ τώρα μὲ ἀνέχονται
Μέχρι τὴν προσαρμογή μου
Στὸ αἰθέριο