Σφυρίζουν τα βαπόρια και τα τρένα
Και συ πυροβολείς με σιγαστήρα
Κι από της μνήμης τον θολό κρατήρα
Βγαίνω γυμνός στη σκοτεινή αρένα

Ο κόσμος φεύγει κι εγώ πάντα μένω
Φέρνοντας πάνω από τη γη τον Άδη
Αν και δεν μου ‘λειψε ποτέ το χάδι
Μου ανήκει ένα φεγγάρι παγωμένο

Και συ θα φύγεις και θα με προδώσεις
Και θα σκορπίσεις με τις διαδόσεις
Του λίγου κόσμου που βουβά υπομένει

Γιατί του δισταγμού οι πονεμένοι
Με προσκαλούν αχνά να μένω πίσω
Μέχρι να γίνω τέφρα να σαπίσω