Διαβάτη ξένε μην το βλέπεις
Το σπίτι αυτό το σκοτεινό
Χορταριασμένο στην αυλή του
Και στη θωριά του να θρηνώ

Κάποτε στόλιζε την όψη
Αγιόκλημα μ’ άνθη πολλά
Και στα παράθυρά του γλάστρες
Με τ’ ανοιχτά τους τα ρολά

Παιδάκια χάζευαν στον δρόμο
Γάμοι βαπτίσια και χαρές
Κι έπιανε η τρυφερή βροχούλα
Τραγούδια στις υδρορροές

Μα γρήγορα περάσαν όλα
Σειρές πικρών θανατικών
Χαθήκαν άνθρωποι και ζώα
Στον φθόνο των περαστικών

Διαβάτη τώρα μες στο σπίτι
Ο άδειος χρόνος περπατεί
Κι η ερημιά πικρό σπουργίτι
Σπαράζει και πρωτοστατεί