Φοβάμαι μην έρθει η αγάπη και δεν μ’ έβρει στο σπίτι
πώς κατάφερα κόμπο να δέσω τόσο σύρμα στο σύρτη.
Οι γειτόνοι θα λείπουν και κανείς δεν θα ξέρει πού θα ‘μαι,
τα κλαδιά στα παντζούρια θα δείχνουν πως βαθιά δεν κοιμάμαι.

Στο πεζούλι ίσως τότε θελήσει ένα γράμμα να φτιάσει
μα θα δει στο κουτί πως και τ’ άλλα δεν τα έχω διαβάσει.
Θα τραβήξει με τρέλα να λύσει το συρμάτινο πράμα
της σκουριάς ένα τρίμμα στα μάτια και θ’ αρχίσει το κλάμα.

Ένας δράκος με φλόγες θ’ ανοίξει μονοπάτι στα χόρτα
φλυαρώντας πολύ θα την πείσει για να σπρώξει την πόρτα.
Κι ένας όρθιος γάτος θα φτάνει με χλαμύδα και στέμμα
που γλυκά θα πεθάνει κοιτώντας τ’ αγιασμένο της βλέμμα.