Αν δεις πως σχίζεις ουρανό
κι έχεις την σκέψη από αετό άραγε ζεις ακόμα;
Φιδιού το χνώτο στον λαιμό
και δηλητήριο γλυκό να σου κυλάει στο στόμα.

Δεν ξέρεις τίποτα για μένα
γιατί ποθώ πικρά κορμιά,
κορμιά ταξιδεμένα
δεν ξέρεις τίποτα για μένα.

Δεν ξέρεις τίποτα για μένα
γιατί ποθώ πικρά κορμιά
κι ανάθεμα τον πόθο
που μέρα νύχτα νιώθω.

Αν δεις στου απείρου τον λυγμό
του κόσμου αυτού τον πηγαιμό και στην πληγή σου χώμα.
Αν δεις ν’ απλώνεται το εγώ
πως λιώνει ο πάγος στο νερό άραγε ζεις ακόμα;

Δεν ξέρεις τίποτα για μένα
γιατί ποθώ πικρά κορμιά,
κορμιά ταξιδεμένα
δεν ξέρεις τίποτα για μένα.

Δεν ξέρεις τίποτα για μένα
γιατί ποθώ πικρά κορμιά
κι ανάθεμα τον πόθο
που μέρα νύχτα νιώθω.