Το ποίημα βγαίνει απ' το μέλλον, όταν
το δέντρο αυτό, υπέροχο
εν μέσω των ομοίων του θα 'ναι
λουστραρισμένο έπιπλο, «σκρίνιο»
ή άλλως "σύνθετο" σε σαλόνι
αστών και όταν
το άλλο δέντρο, εκείνο
το φρέσκο, το λιγνό που ώρα την ώρα
υψώνεται κι απλώνει τα κλαδιά του θα 'ναι
σκόνη και στάχτη ως τα πέρατα
του κόσμου, σκόνη
και στάχτη νιόφυτο δεντράκι που 'καψε
ο κεραυνός, το ποίημα
βγαίνει απ' το βάθος, βγαίνει
απ' την κρυψώνα του όταν
θα 'χουν αυτά συντελεστεί, έρχεται απρόβλεπτο
έρχεται σου χτυπάει την πόρτα κι αν
αν βρίσκεσαι κι εσύ στο μέλλον, τότε
πιάνεις μολύβι και χαρτί, πιάνεις το ποίημα