Στον Θεοδόση Πυλαρινό

Τρίτη και τέταρτη φορά του εξηγώ

καταλεπτώς, του δίνω την παραγγελία

να φτιάξει και μια δεύτερη κορνίζα

ολόιδια μ’ αυτήν που εντός της

θα βάλει την εικόνα, με κοιτούσε

καχύποπτος κι επαναλάμβανε

πόσο γερές είν’ οι κορνίζες του (φαντάστηκε

την ήθελα ρεζέρβα), πρέπει

εξάπαντος μαζί μονολογούσα, τέλος

έκαμε αυτό που του ζητούσα, κι έτσι

τους έχω τώρα εδώ

στον τοίχο μου, πλάι πλάι, όπως

της Ιστορίας η δίνη τους όρισε διδύμους

ο Διονύσιος Σολωμός, το χέρι

στη καρδιά, το βλέμμα στις Μεγάλες

Ουσίες

και μια απ’ τις πιο Μεγάλες

Απουσίες, η άγνωστη

μορφή του Ανδρέα Κάλβου

όπως της Ιστορίας η δίνη

τους όρισε, κι ας έμεινε ο καλός

τεχνίτης με την απορία

τι να την ήθελα την αδειανή κορνίζα.