Φύγε, του φώναζε, από δω, το βλέπω

καθαρά για τίποτα δεν κάνεις

φύγε, να μη σε ξαναδώ, να μη

σε ξανακούσω, το ’δα

καλά στο πρόσωπό του αυτό

άκουσα τις φωνές στους μορφασμούς, στη βίαιη

κίνηση του χεριού του

που του ξέφυγε, ποιον διώχνεις, τον ρωτάω,

έτσι σκληρά, με τέτοια

σιγουριά ποιον αποπαίρνεις, είναι

μια κρίσιμη δοκιμασία,

μου αποκρίνεται, χρόνων

λάθη, αστοχίες μ’ έχουν οπλίσει

μ’ αυτό το ένστικτο, έχω μάθει

έτσι και μόνο έτσι ν’ αντιδρώ

κάθε φορά, αυτό

το καλωσόρισμα τους πρέπει, φύγε!

μόλις θα ξεμυτίσει, φύγε! να του λες

κι ας βρίσκουν χίλιους τρόπους

θαυμάσιους να σε δελεάζουν, φύγε!

να λες και να το εννοείς

φύγε από δω, δεν είσαι

ποίημα

κι αν φύγει

σημαίνει, βέβαια, πως όντως

δεν ήτανε καθόλου ποίημα.