Είκοσι πέντε χρόνια εδώ
από καιρού εις καιρόν καθηλωμένος
αιχμάλωτος της ομορφιάς του τόπου
βλέπω Σταγιάτες, Μακρυνίτσα, Ανακασιά, την άκρη
απ’ την ουρά της Πορταριάς, λιγάκι
Παγασητικό και προπαντός
αυτά τα ένδοξα πλατάνια, πώς αλλιώς
να τα ονομάσω έτσι πυκνά κι αμέτρητα
έτσι μέγιστα, σαλεύουν
τα κλαδιά τους ρυθμικά, βουίζουν όταν
παλεύει ο άνεμος ν’ ανοίξει δρόμο
ανάμεσά τους
στεγάζουν πλήθος αηδονιών, ψηλώνουν
χρόνο το χρόνο, κάποτε
θα φτάσουν ως τον ουρανό
να μου το θυμηθείτε, ακούραστες
οι ρίζες τους τραβάνε τα νερά
του απόκοσμου Κραυσίδωνα, εδώ
είκοσι πέντε χρόνια τώρα
συνάντησα τη Μήδεια, τον Δημήτριο
Πολιορκητή και πλήθος άλλους

και τι μπορεί, και πώς μπορεί
ένας φτωχός γραφιάς να ευχαριστήσει
τα γενναιόδωρα πλατάνια του παρά
γράφοντας ένα αυθόρμητο
δοξαστικό, μια εκ βαθέων εξομολόγηση
στον άνεμο, στον ουρανό, στο Άγνωστο.