–Βάγια! φωνάζω, Βάγια! δεν ακούς;
και πώς νʼ ακούσει, μας χωρίζαν
εκατοντάδες τα χιλιόμετρα, και προπαντός
χιλιάδες μας χωρίζανε
τα χρόνια, τέλος
με τα πολλά κατάλαβε, μα δε με λένε
Βάγια, μου αποκρίνεται, Δάφνη
είναι τʼ όνομά μου, κι είχε
δίκαιο, δε βρισκόταν
βαθιά σε δάσος Αμπελίων, δεν έστεκε
ψηλά σε λόφο, στην αυλή
του πατρικού μου, εδώ στη μεγαλούπολη
ζούσε κι ανάπνεε σε μια γλάστρα, εδώ
στην άκρη της βεράντας, επομένως
Δάφνη τη λέγαν κι όχι Βάγια (κι ούτε
κουβέντα, βέβαια, για Βάια), όμως εγώ
Βάγια! της φώναζα απελπισμένος, Βάγια!
της ντοπιολαλιάς μου
απελπισμένος, έχοντας
σχεδόν πιστέψει πως τα δέντρα δεν ακούν
δεν αποκρίνονται.