Φάνηκες άξαφνα μπροστά μου
άλλος κανείς δε σʼ είχε δει
είχες, μου λες, τα εξηκοστά μου
γενέθλια, κι ήμουνα παιδί.

Τρόμαξα κι ήθελα να φύγω
μα ήταν η μέρα αλκυονίς
κι ο ήλιος θέρμαινε το λίγο
και το πολύ της προσμονής

κι ολόφωτον εμπρός ξανοίγω
μισόν αιώνα πλησμονής.

Φάνηκες άξαφνα μπροστά μου
άλλος κανείς δε σʼ είχε δει
γιόρταζα τα εξηκοστά μου
γενέθλια, κι ήσουνα παιδί.

Δάκρυσα κι ήθελα να φύγω
μα ένιωθα κάλεσμα φωνής
με το πολύ και με το λίγο
ανάστροφής μου προσμονής

κι αστράφτει ο νους και ξετυλίγω
το νόημα κάθε πλησμονής.