Το ποίημα βγαίνει απʼ το μέλλον.
Το ποίημα βγαίνει απʼ το μέλλον, όταν
το δέντρο αυτό, υπέροχο
εν μέσω των ομοίων του θα ʼναι
λουστραρισμένο έπιπλο, «σκρίνιο»
ή άλλως σύνθετο σε σαλόνι
αστών και όταν
το άλλο δέντρο, εκείνο
το φρέσκο, το λιγνό που ώρα την ώρα
υψώνεται κι απλώνει τα κλαδιά του θα ʼναι
σκόνη και στάχτη ως τα πέρατα
του κόσμου, σκόνη
και στάχτη νιόφυτο δεντράκι που ʼκαψε
ο κεραυνός, το ποίημα
βγαίνει απʼ το βάθος, βγαίνει
απʼ την κρυψώνα του όταν
θα ʼχουν αυτά συντελεστεί, έρχεται απρόβλεπτο
έρχεται σου χτυπάει την πόρτα κι αν

αν βρίσκεσαι κι εσύ στο μέλλον, τότε
πιάνεις μολύβι και χαρτί, πιάνεις
το ποίημα.