Σηκώνομαι αγαναχτισμένος τότε
και πάω στο Υπουργείο, βρίσκω
τον Τάκη Παπατσώνη στο γραφείο του
δεν ντρέπεστε, του λέω, που μ’ έχετε ξεχάσει
τόσα χρόνια στην Ομόνοια, πόσο ν’ αντέξω, κύριε
Γενικέ, θαυμάσια μ’ ανταμείψατε για τόση προσφορά
λυπάμαι, μ’ αναγκάζετε να περιαυτολογώ, λοιπόν:
δεν ξέρω αν είμαι ή όχι ποιητής καλός, όμως σ’ ετούτη
τη δουλειά μας τη βιοποριστική
είμαι απ’ τους πολύ λίγους και το ξέρετε
όλοι σας καλά, ωστόσο
μ’ αφήνετε να βασανίζομαι εκεί κάτω
το τι υποφέρω, πώς περνούν οι μέρες μου
δηλώνω πλήρη αδυναμία περιγραφής, ένα
μονάχα, υπογραφές ατέλειωτες, να το πρησμένο
χέρι μου, και τροχονόμος στις ουρές, φωνές
και τσακωμοί ως το μεσημέρι, αυτή
είναι τώρα η επιστήμη μου, αυτή την τέχνη θα διδάσκω
στα σεμινάρια, θ’ αναπτύξω
στα εγχειρίδια, για πες μου
τι είδους ποιήματα να περιμένετε από μένα, την πίκρα μου
αενάως θα εισπράττετε, αυτά τα ομόλογα της Πρέβεζας

με κοίταξε, μπορώ να πω, με άκρα συμπάθεια
μα εγώ, μου λέει, έχω αποχωρήσει προ πολλού
απ’ το Υπουργείο, κοιτάζω
το ημερολόγιο στον τοίχο, είχε δίκαιο
βρισκόμασταν στο δυο χιλιάδες έξι.