[…]

όμως

νύχτα βαθιά ποια μυστικά νερά

ποιες λυγαριές, ποιες πικροδάφνες, ποιες μυρτιές

ψάχνουν το δρόμο τους να γίνουν μύθοι

μύθοι στα τρίσβαθα της έρημης ψυχής μας

[…]

η κοίτη τους αόρατη

ορμητικά νερά, βουερά ποτάμια

ίσκιοι των πλατανιών αδιαπέραστοι

είναι τα ίδια αυτά νερά που οι δρόμοι τους αντάμωσαν

το γύρισμα του νου: το λόγο και τον άνθρωπο

τα βήματα γοργά της Ιστορίας κι εκείνο

το βήμα του Κλεισθένη

που σύραν ως τη θάλασσα το θρήνο της Εκάβης

το άγγελμα του Μαραθώνα, τον παιάνα

της Σαλαμίνας

την υψηλή πνοή του Επιταφίου, του Παρθενώνα

την αγωνία του Δημοσθένη

τον ανοιχτό ορίζοντα του Αγνώστου, τις στερνές

μάχες όταν ἀπέσβετο καὶ λάλον ὕδωρ

τον πόνο, τον καημό του Μακρυγιάννη, τη λεβεντιά του Καραϊσκάκη

τα πήρε η θάλασσα, τα πήγε στους ανθρώπους

γι’ αυτά τα γάργαρα νερά, το λάλον ύδωρ

φαίνεται ψάχνουμε στα πιο κρυφά όνειρά μας

τόσην ώρα

το λάλον ύδωρ να μας ψιθυρίζει

πίσω από κοινά, συνηθισμένα τοπωνύμια.

(Από τη συλλογή Αγγειογραφία, 2000)

ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ

Οι δυσκολίες των χαρτογράφων

οι δυσκολίες των ιστορικών

σε τούτα τα νησιά με τα παράξενα σχήματα

τα ατίθασα

η δυσκολία να βρεις ένα σύνορο

ανάμεσα στεριά και θάλασσα

ανάμεσα στο χθες και στο αύριο

ανάμεσα

στο τραγούδι και στο λυγμό

η δική σου δυσκολία ν’ αποκαλύψεις

το πλέξιμο το ερωτικό θαρρείς

του πόνου με την ομορφιά

δεν υπάρχει τίποτα εύκολο σ’ αυτόν τον τόπο.

Εδώ ραγίσαν κάποτε βουνά μεγάλα

άνοιξε η γη όπως το ρόδι απ’ το χυμό του

σκόρπισαν ένα γύρω τα λαμπερά της μυστικά

τίποτα δε σταμάτησε από τότε

και τα νησιά μας πάντα ταξιδεύουν

κάποτε τα πιο ζωηρά κάνουνε μακροβούτι

άλλοτε βγαίνουνε ξανά στην επιφάνεια, άλλοτε όχι

καινούργια ωστόσο ξαναφαίνονται με τον καιρό

μα όλοι μας ζούμε τόσο λίγο

βλέπει ο καθένας ό,τι προλαβαίνει

[…]

τι δύσκολο

να υπερασπιστείς την άνυδρη ετούτη γη

που η θάλασσα σου εμπιστεύτηκε

[…]

Εδώ ραγίζουν ως τις μέρες μας ψυχές μεγάλες

[…]

μα ωστόσο τίποτα δε χάνεται

το ξέρουν όσοι μάθαν να διαβάζουν

και τις δυο όψεις της θάλασσας

το ξέρουν όσοι, κάποτε

γυρεύοντας ένα όστρακο,

αντάμωσαν ανάμεσα στα φύκια ξεχασμένον

τον ίδιο το θεό τον Ποσειδώνα

του δώσανε το χέρι κι ανεβήκαν στον αφρό

σαν μόλις να ‘χε κατεβεί κι εκείνος για όστρακα

σαν να μην είχανε διαβεί απ’ την άλλη όψη οι αιώνες.

Αυτά συμβαίνουνε κάτω απ’ τον ήλιο.

Οι δυσκολίες των χαρτογράφων

οι δυσκολίες των ιστορικών

οι δυσκολίες των λογής κατακτητών·

η δική σου δυσκολία να ισορροπήσεις

με το ‘να πόδι στην αγωνία και τ’ άλλο στην ελπίδα

να πεις

τον οριστικό σου λόγο

–όλο αναβάλλεις–

αυτός ο τόπος δε σηκώνει τους προφήτες

και λοιδορεί τους χαρτογράφους

ας περιμένουμε.