«Νύχτα
οἱ σκοτεινοὶ ποιητὲς
στὸν Ἄλλο Κόσμο τῆς βιβλιοθήκης μου
σηκώνονται, ἐπαναστατοῦν
ποιός Ὀδυσσέας πάλι τοὺς ξεσήκωσε
ποιός ἄθλιος ἀγύρτης ποντοπόρος

τάχα δὲ ζήσανε δῶ πέρα
κάνουν πὼς δὲν θυμοῦνται τίποτα
ὁ Καρυωτάκης τὸ χαμόγελό του
―ἀκόμα θέλει νὰ γελάει τελευταῖος―
πρῶτος στοὺς πρώτους ὁ Σινόπουλος
ποὺ βρῆκε, βέβαια, τὸ στοιχεῖο του

κι ἄλλλοι ἀμέτρητοι

κι ὁλοξοπίσω Αὐτὸς
αὐτὸς ὁπού ’κανε τὸν φωτεινὸ
λέει πὼς μιὰ σταγόνα αἷμα
δίνει ὅλο τὸ μελάνι τοῦ κόσμου.»
«Νέκυια»