«Τὴν εὐχή μου! Βρέστε μου, παιδιά,
κάτι νὰ ριμάρει μὲ παιδεία.
Θέλει κουράγιο, καὶ καρδιά.
Ὅλοι μιὰ φωνή: -Ἕνα…δύο…
(Οἱ τελευταῖοι τυπωμένοι
στίχοι τοῦ Νίκου Καββαδία)

Ὅλη τὴ νύχτα παίδευα τὸ νοῦ
νὰ σοῦ βρω κάτι νὰ ριμάρει μὲ παιδεία
ὥσπου ἕνα ξεκομμένο μαραμποῦ
ἔκρωξε: χάσαμε τὸ Νίκο Καββαδία.

Καρδιὰ περίσσια μὰ κουράγιο ποῦ…
Δὲν μπόρεσα νὰ σοῦ ’ρθω στὴν κ η δ ε ί α
μὰ βρῆκα κ ά τα ι ποὺ ριμάρει μὲ παιδεία.»