Απ’ τα μικρά τα χρόνια μου κόλλησα στα ρεμπέτικα
στις πενιές του Μάρκου είδα φως και σ’ ερωτεύτηκα.
Όταν είδα τον Τσιτσάνη μπροστά του λιποθύμησα
στης Αρχόντισσας το στίχο δάκρυσα και σ’ αποθύμησα.

Ένα ρεμπέτικο και τζαζ στο ίδιο το ποτήρι
κι ένα τεμπέλικο χιτζάζ γλυκά σε παρασύρει.
Ένα ρεμπέτικο και τζαζ στο αίμα βάζει γκάζι,
ψηλά πετάει την ψυχή, με τον Θεό τα βάζει.

Κι όταν μου παίζουν λαϊκά πάντα για το χατίρι μου
μα κι ο Ντύλαν με ανεβάζει σαν αψέντι στο ποτήρι μου.
Με το φορτηγό του Νιόνιου, με τη φλόγα του ζεστάθηκα
στο αναμμένο τους φυτίλι στον καπνό τους μέσα χάθηκα.

Ένα ρεμπέτικο και τζαζ στο ίδιο το ποτήρι
κι ένα τεμπέλικο χιτζάζ γλυκά με παρασύρει.
Ένα ρεμπέτικο και τζαζ στο αίμα βάζει γκάζι,
ψηλά πετάει την ψυχή, με τον Θεό τα βάζει.