Θα δεις, θα κόβουν σα μαχαίρια οι γλώσσες οι κακιές,
θα σβήνουνε τ’ αστέρια κάποιες Κυριακές.
Θα δεις στα καλοκαίρια βαρυχειμωνιές,
και μέσα στους χειμώνες θα δεις αστροφεγγιές.

Θα δεις, θα βάλουνε φωτιές
μια νύχτα στην αγάπη μας,
μα θα ξαναγεννιόμαστε
εμείς από τη στάχτη μας.

Και σαν αναστενάρηδες
στα κάρβουνα ξυπόλητοι,
θα φτιάξουμε απ’ το μηδέν
μια πόλη απυρπόλητη.
Αγάπη μου μοναδική κι απόλυτη.

Θα δεις, θα έρθουν κάποια βραδιά που θα ‘χεις κουραστεί,
και η υπομονή σου θα ‘χει δοκιμαστεί.
Που θα σου τραγουδάνε σειρήνες της φυγής,
θα νιώθεις πως κλωτσάει ο άξονας της γης.

Θα δεις, θα βάλουνε φωτιές
μια νύχτα στην αγάπη μας,
μα θα ξαναγεννιόμαστε
εμείς από τη στάχτη μας.

Και σαν αναστενάρηδες
στα κάρβουνα ξυπόλητοι,
θα φτιάξουμε απ’ το μηδέν
μια πόλη απυρπόλητη.
Αγάπη μου μοναδική κι απόλυτη.