Μέσα στην άνοιξη τη γαλανή
τα πάντα έχουνε φωνή,
άνθη, φυτά, ζωντανά μου μιλούν
άραγε που με καλούν.

Αίνιγμα έγινε το κάθε τι
δίχως να ξέρω το γιατί,
σαν μεθυσμένη την κάθε βραδιά
τρέμει, τρέμει η μικρή μου η καρδιά.

Τρέμει, τρέμει, τρέμει, τρέμει
η καρδούλα μου, αχ, καρδούλα μου.
Τρέμει, τρέμει
νιώθω ξαφνικά μοναχούλα μου
στη φτωχή την καμαρούλα μου.

Είναι στ’ αστέρια γραμμένα κρυφά
λόγια σημάδια, σοφά.
Μα τα κοιτάζω βουβή κι απορώ
και ψηλά ψάχνω να βρω.

Τι λεν τα σύννεφα στον ουρανό,
ποιο μυστικό, ποιον οιωνό.
Των λουλουδιών με τυλίγει η ευωδιά
και τρέμει, τρέμει, τρέμει η δόλια μου η καρδιά.

Τρέμει, τρέμει, τρέμει, τρέμει
η καρδούλα μου, αχ, καρδούλα μου.
Τρέμει, τρέμει
νιώθω ξαφνικά μοναχούλα μου
στη φτωχή την καμαρούλα μου.