Μέσα στους δρόμους της ζωής
ανάμεσα στα δέντρα, στους ανθρώπους
χωρίς μιας μάνας τη στοργή
εγνώρισα τις πίκρες και τους μόχθους

Καμιά φωτιά δεν με θερμαίνει πια
συνήθισα στης μοίρας τα χτυπήματα
που φέρνουν στην καρδιά την παγωνιά
και σέρνουνε της τύχης μας τα βήματα

Σαν το νερό κάποιας πηγής
που χύνεται σε άγονο χορτάρι
στάλα τη στάλα της πληγής
μαραίνομαι σαν θάμνος, σαν βλαστάρι

Καμιά φωτιά δεν με θερμαίνει πια
συνήθισα στης μοίρας τα χτυπήματα
που φέρνουν στην καρδιά την παγωνιά
και σέρνουνε της τύχης μας τα βήματα

Μέσα στους δρόμους της ζωής
ανάμεσα στα δέντρα, στους ανθρώπους
χωρίς μιας μάνας τη στοργή
εγνώρισα τις πίκρες και τους μόχθους