Κρυστάλλινη μπροστά στο σεληνόφως
πέταξε η καρδιά μου στου αέρα την πνοή,
φυσάει κι ότι σπάει κάπως το νιώθω
απότομα ή καθόλου αγαπούσα από παιδί.

Μου αρπάζει ότι αγγίζω πάντα κάτι
χτυπάει η απώλεια μέσα μου σαν δεύτερη ζωή,
ο κίνδυνος, ο πόνος κι η αγάπη
μου έμαθαν να γίνομαι ξανά αληθινή.

Άφησα τα όπλα μου στη γη σου,
έφυγες κι έμεινα δική σου,
όπου κι αν βρεθώ μ’ όποιον και να ‘μαι
όταν δω αγάπη σε θυμάμαι.
Σαν να ‘ναι χθες.

Οι λέξεις τώρα πια δε μας χωράνε
οι αχτίδες πέφτουν πάνω μου σαν πύρινη βροχή,
μου λες συμβαίνει όταν αγαπάμε
μια μέρα να ξυπνήσουμε κι η αγάπη να χαθεί.

Πού πάει η αγάπη όταν φεύγει
στο σύμπαν τρέχει ελεύθερη και πάλι απ’ την αρχή,
άστρο τ’ ουρανού που θα μας φέγγει
πάντα να με σκέφτεσαι όταν θα μιλάς γι’ αυτήν.

Άφησα τα όπλα μου στη γη σου,
έφυγες κι έμεινα δική σου,
όπου κι αν βρεθώ μ’ όποιον και να ‘μαι
όταν δω αγάπη σε θυμάμαι.
Σαν να ‘ναι χθες.