Δευτέρα έφυγες, θυμάμαι,
στην πολυσύχναστη πλατεία
και από τότε δεν κοιμάμαι
μακρά του πόνου η θητεία.

Δευτέρα σ’ έπαιρναν οι δρόμοι
και ξάφνου έσβησε το φως μας
γι’ αυτό και είναι αυτή η μέρα
η πιο πικρή επέτειός μας.

Και το παλεύω και δεν ψάχνω να σε βρω
και το παλεύω και τηλέφωνο δεν παίρνω.
Ο χρόνος τρέχει και ακίνητος εγώ
να κάνω βήμα δυστυχώς δεν καταφέρνω.

Και το παλεύω και δεν ψάχνω να σε βρω
και το παλεύω που με λύγισε η σφαίρα.
Η κάθε μέρα απροσπέλαστο βουνό
και η Δευτέρα η χειρότερή μου μέρα.

Δευτέρα έτυχε και πάλι
να ‘ρθεις να πάρεις πράγματά σου
με ύφος που ‘χε υπερβάλλει
τα λόγια μου ‘πες τα σκληρά σου.

Και πώς τα φέρνει η συγκυρία
μια μέρα βρέθηκα μπροστά σου
και άλλο χέρι πια κρατούσες
κι ήταν Δευτέρα - για φαντάσου.

Και το παλεύω και δεν ψάχνω να σε βρω
και το παλεύω και τηλέφωνο δεν παίρνω.
Ο χρόνος τρέχει και ακίνητος εγώ
να κάνω βήμα δυστυχώς δεν καταφέρνω.

Και το παλεύω και δεν ψάχνω να σε βρω
και το παλεύω που με λύγισε η σφαίρα.
Η κάθε μέρα απροσπέλαστο βουνό
και η Δευτέρα η χειρότερή μου μέρα.