Πάντα κρυβόμουν γιατί ντρεπόμουν
στα πάρτυ να χορεύω
κι έστηνα μυστικά με κολλητούς
τι θα ρωτούν, τι θα απαντά η Πυθία,
τι θα κάνει ο κύριος στην κυρία.

Πριν να τα βάλω λέρωνα κι άλλο
τα νέα μου σταράκια
και φόραγα t-shirt
λίγο αντιφά, λίγο άντε γεια,
να δείχνω εξεγερμένος
για να λένε οι άλλοι «μα τι ψαγμένος».

Έχω χίλια και δύο στραβά
δεν υπάρχει ούτε ένα αλλά,
ούτε ελαφρυντικά, ούτε δικαιολογίες.
Σε αδίκησα κάποια βραδιά,
το πληρώνω ακόμα ακριβά
και δε βρήκα το θάρρος να πω μια συγγνώμη.
Συγγνώμη.

Πως μου τη δίνει που επιταχύνει
το βήμα πλέον ο χρόνος,
πήγα σαράντα plus
και με ακριβό πια κινητό
σ’ άλλες ζωές εισβάλω,
τη δική μου για αργότερα όλο αναβάλλω.