Βρέχει στον ύπνο μου βροχή
την κόκκινη του νότου
και εγώ σε τόπο ανασφαλή
ψάχνω να βρω μιά ανατολή
στις εκβολές του νόστου.

Κρυφοκοιτάζω απ’ τη γωνιά
της πλάνης τα κρυμμένα
μ’ έχει τυλίξει η παγωνιά
και έχω βγεί στην παγανιά
να σώσω τα χαμένα.

Καμμένη γη η αντοχή
φως εκ φωτός που σβήνει
και γω γεμάτος και αδειανός
παράλογος και λογικός
στου κόσμου το καμίνι.

Σε φαύλο κύκλο έχω μπει
και ο άγγελος μου λείπει
έχει στη θάλασσα πνιγεί
και έχει ξεβράσει στην ακτή
και στη δική μου λύπη.