Χθες ακόμα σαν το παιδί
γελούσα στη ζωή με όνειρα τρελά
και η καρδιά χτυπούσε τόσο τρυφερά
περνούν, γοργά περνούν τα νιάτα που γελούν

Πετάνε σαν πουλιά και φεύγουνε μακριά
κι αφήνουν μοναχά ανάμνηση παλιά
μιας μακρινής, κρυφής αγάπης τα φιλιά
και λες σε μια στιγμή με βαριά ψυχή

Χθες ακόμα μες την καρδιά
φτερούγιζαν πουλιά και έδινα φιλιά
σε χείλη φλογισμένα και η ζωή γλυκιά
με δίχως συννεφιά, κυλούσε όλο ξενοιασιά

Πως φεύγουνε τα χρόνια, τα νιάτα πως περνούν
πως τρέχουνε μακριά σαν σύννεφα βαριά
και παίρνουνε μαζί τους κάθε μας χαρά
κι αφήνουν στην καρδιά τη θλίψη μοναχά

Χθες ακόμα μικρό παιδί
της άνοιξης πνοή, γελούσα στη ζωή
χωρίς να με τρομάζει του χρόνου η βροχή
και να η συννεφιά η μαύρη και βαριά

Σκεπάζει την καρδιά και δάκρυα καυτά
κυλούν πικρά στα μάτια που είναι πια θολά
τα νιάτα που γελούν σαν όνειρο περνούν
πετάνε σαν πουλιά και φεύγουν μακριά

Στα μαύρα τα μαλλιά τα χιόνια πέφτουν πια
και μες τη χειμωνιά παγώνουν τα φιλιά
την ώρα παγερά και μάταια ζητάς
να βρεις φωτιά