Ξεχασμένες στιγμές,
λησμονημένα χρόνια,
φευγαλέες αναμνήσεις
που σταματούν τη συνείδηση
και της λένε κάνε στάση.

Είναι μια στάση λύτρωσης
στον αυλόγυρο των ματιών μου,
στη μητέρα που προσεύχεται,
στη μάντρα που ακούγεται
η περπατησιά του ονείρου.

Εκεί χτίσαμε την επόμενη μέρα,
εκεί που το όνειρο βρήκε την ξεχασμένη στιγμή,
την έκανε ιστορία και την πούλησε
στον ανώνυμο περαστικό διαβάτη
γιατί το όνειρο πάντα υπάρχει.