Όταν θυμώνω την ζωή μου αποθεώνω,
δεν είναι ότι αντέχω τον πόνο,
τακούνι καρφί και τον γαζώνω.
Βγήκα στον δρόμο, τα μαλλιά μου ανακατώνω,
στο σπίτι το άφησα αχούρι
και η θηλιά στο καλσόν πλέον είναι γούρι.

Ρεζερβέ και τα δάκρυα πριβέ
να μου λείπει πλέον μεσιέ,
μαλωμένοι και αγκαζέ
εσύ σινιέ, εγώ πανσέ.
Ζαμαν φου τώρα και ρεφενέ
είμαι μόνη και όλα κομπλέ,
επειδή μισώ τα κλισέ
έλεγα ναι και ήταν ποτέ.

Όπως βαδίζω στις βιτρίνες με βλέπω και βρίζω,
είχα γίνει μια άλλη και αλλάζω
επιτέλους ξανά λίγο μου μοιάζω.
Με έχεις πονέσει, ο Θεός να με συγχωρέσει
σου χρωστάω και εγώ μια αμαρτία,
αντέχω πολλά δεν είμαι Αγία.

Ρεζερβέ και τα δάκρυα πριβέ
να μου λείπει πλέον μεσιέ,
μαλωμένοι και αγκαζέ
εσύ σινιέ, εγώ πανσέ.
Ζαμαν φου τώρα και ρεφενέ
είμαι μόνη και όλα κομπλέ,
επειδή μισώ τα κλισέ
έλεγα ναι και ήταν ποτέ.

Κλαίω τα παλιά στην ξαστεριά
και στο καλτσόν μακραίνει η θηλιά,
θα προχωράω, θα προχωράει
ούτε γυρνώ, ούτε γυρνάει.

Ρεζερβέ και τα δάκρυα πριβέ
να μου λείπει πλέον μεσιέ,
μαλωμένοι και αγκαζέ
εσύ σινιέ, εγώ πανσέ.
Ζαμαν φου τώρα και ρεφενέ
είμαι μόνη και όλα κομπλέ,
επειδή μισώ τα κλισέ
έλεγα ναι και ήταν ποτέ.

Ρεζερβέ και τα δάκρυα πριβέ
να μου λείπει πλέον μεσιέ,
δεν γουστάρω τα γαλλικά
ποτέ ξανά, ποτέ ξανά.