Το μέλλον μου είν’ ολόλαμπρο κανένας δεν το σκιάζει
νάτο, έρχεται περήφανο ζεστό σαν το αγιάζι.
Το μέλλον μου είν’ ολόλαμπρο σαν δεκαπέντε ήλιοι
όμως φοβάμαι μη τυχόν και μου το φαν’ οι σκύλοι.

Γεννήθηκα στην έρημο, πηγαίνω κι όπου βγάλει
κι οι γύπες από πάνω μου κάνουν χαρά μεγάλη.
Το μέλλον μου είν’ ολόλαμπρο σαν ξέπνοο καντήλι
καλά θα κάνω να κρυφτώ μπας κι έχει έρθει ήδη.

Το μέλλον έφτασε είναι εδώ σα να ‘ταν από πάντα
μες σε δωμάτιο παιδικό κι ας κλείνω τα τριάντα.
Με τους δικούς μου ακόμα ζω, μ’ έχουνε ξεγραμμένο
στάχτη πετάν στα μάτια μου το στόμα μου ραμμένο.

“Μη ψάχνεις πια αλλού, εδώ είναι το ταξίδι”
ακούω στο ραδιόφωνο και νιώθω σα σκουπίδι.
Και λέω να πάω να κοιταχτώ μπας κι έχω προβοσκίδα
που θέλω να εξαφανιστώ να βρω άλλη πατρίδα.

Αριστεροί και δεξιοί, κεντρώοι και ακραίοι
απ’ την βουλή με χαιρετάν ανέμελοι κι ωραίοι.
Και λένε πως με νοιάζονται πως είναι δημοκράτες
μα εμένα όλοι μου φαίνονται κρυφοαριστοκράτες.

Σαν σκλάβο με παρηγορούν, σαν βλάκα μου μιλάνε
και μοναχά τη ψήφο μου ν’ αρπάξουνε κοιτάνε.
Το αίμα μου ρουφήξανε για να ‘χουν να γλεντάνε
σε κάδο μ’ απορρίμματα στημένο με πετάνε.

Λυπάμαι τα παιδάκια μου, τη νιότη τους χαράμι
που θα πετάξουνε κι αυτά μες στης μαφίας τη φωτιά.
Όνειρα ανεκπλήρωτα αργοπεθαίνουν στον βοριά
το μέλλον μου είν’ ολόλαμπρο σαν ξέπνοο καντήλι.

Καλά θα κάνω να κρυφτώ
μπας κι έχει έρθει ήδη.