Φέρτε τον κόσμο όπως είναι να τον σπάσω
αφού το στόμα μου για τα καλά το σφράγισαν,
όχι πως έχω κατά νου να αποδράσω
από όσα ζω τόσο καιρό και από όσα άργησα.
Τρέχω μονάχα όσο ζω να μην ξεχάσω
ποιους αγαπώ, σε ποιους χρωστώ και μελαγχόλησα,
αφού το ξέρω πως δεν πρόκειται να αγιάσω
με τόσα λάθη για καιρό που μ' απασχόλησα.

Φέρτε την μάνα μου να δω και να ξεσπάσω
με μια συγνώμη που τα πέταλα της μάδησα,
παιδί που μύριζαν τα όνειρα του γράσο
εγώ μαθώνα, εγώ και με τιμώρησα.
Φέρτε και εκείνους που μου κρύβανε τον άσσο
μα αφού τους πούλησα μια μπλόφα πανηγύριζα,
γιατί δεν είχα κατά νου ότι θα χάσω
δεν είμαι κράμα που το σπας, μονάχα λύγιζα.

Εγώ περήφανος αετός
και πληγωμένος πάω
και με σπασμένα τα φτερά
αντέχω και πετάω.

Φέρτε μπουζούκια δυο σβούρες να κεράσω
να πω στου Μάρκου τα ντουμάνια ότι σάλταρα,
ένα μινόρε τα γιατί μου να σκεπάσω
πριν μετανιώσω που μεσόγειο με πάρκαρα.

Φέρτε και εκείνους που με ξέραν δυο φεγγάρια
και αυτό τους έδωσε αφορμή να με χρεώνουνε
όλου του κόσμου τις πληγές και τα σημάδια,
λες και δεν είχα αρκετές να με λερώνουνε.

Εγώ περήφανος αετός
και πληγωμένος πάω
και με σπασμένα τα φτερά
αντέχω και πετάω.