Το βράδυ πέφτει ξανά και φώτα
στα σπίτια γύρω ανάβουν αχνά,
απ' τη δουλειά γυρνάω μα πες το και βόλτα
και χειμωνιάζει κι είναι πια σκοτεινά.

Και τα σκυλιά που τους φαίνομαι ξένος
πίσω απ' τις πόρτες βραχνά χαιρετούν,
το δρόμο μου έχασα ξανά επομένως
αλλά τα χείλη μου χαμογελούν.

Αλήθεια αλλιώς το φανταζόμουν πως θα 'ναι
να μεγαλώναμε οι δυο μας μαζί,
μα είναι απλό κι είναι αυτό που θα 'ναι
μια καταιγίδα δεν διαρκεί.

Και τόσα όνειρα που κάναμε τότε
για μέρη άγνωστα, στεριές μακρινές
και θα τα βλέπαμε αμάν και πότε
και πως θα βγαίναμε καρδιά νικητές.

Μα είναι απλό κι είναι εντάξει για μένα
μονάχα αλλιώς που το 'χα εγώ φανταστεί
κι αν είναι εντάξει τελικά και για σένα
τι άλλο θέλω πια μες στη ζωή.

Μονάχα μη ξαναπείς να βρεθούμε
να ξαναρχίσουμε οι δυο απ' την αρχή,
μου το υπόσχεσαι καρδιά μην πούμε
λόγια που πήρε η βροχή.

Ένα παιχνίδι είναι όλα και κρίμα
γιατί ήταν όμορφη κι ακόμα κρατάει
ετούτη η αγάπη μας ακόμα ένα κύμα
σ' ωκεανούς χαμένων όρκων πάει.