Κάτω απ' των άστρων το φως
που ασημώνουν τη γη
πάλι ο καημός μου ο κρυφός
ξενυχτά στη σιγή

Κι έχω μια πίκρα βουνό
για την τόση απονιά
που μ' έφερε σ' αυτή τη γειτονιά

Κι αν είναι η γρίλια κλειστή
κι έχει σβήσει το φως
κι αν είναι η γρίλια κλειστή
κι είναι ο πόνος κρυφός

Κι αν δε θυμάσαι σταλιά
μιαν αγάπη παλιά
θα 'ρθουν να στη θυμίσουν τα βιολιά

Για σένα παίζουν τα βιολιά
θλιμμένα μες στη σιγαλιά
και κλαίνε στον παλιό σκοπό
και λένε πόσο σ' αγαπώ

Χαρά μου, μόνη μου χαρά
χαρά μου που 'κανες φτερά
πρωί μου ήσουν χαρωπό
ζωή μου πάντα σ' αγαπώ