Σ' ένα κορφοβούνι απάνω
και σε μια βουνοπλαγιά
ξέρω έναν μικρό τσομπάνο
που του πήραν την καρδιά

Τον καημό του νύχτα-μέρα
στη φλογέρα του θρηνεί
και πλανιέται στον αγέρα
της αγάπης η φωνή

Κλαίνε μαζί του οι κάμποι
η καρδιά του όταν πονά
ούτε κι ο ήλιος λάμπει
κι είναι μαύρα τα βουνά

Μα στο κορφοβούνι απάνω
χαμηλώσαν οι ουρανοί
κι είπαν στον μικρό τσομπάνο
πως δεν πρέπει να θρηνεί

Η αγάπη του από πέρα
στην αγάπη του απαντά
τον προσμένει νύχτα-μέρα
και την προίκα της κεντά

Τώρα γελούν οι κάμποι
κι η καρδιά του δεν πονά
τώρα κι ο ήλιος λάμπει
και γιορτάζουν τα βουνά