Είναι καιρός που αισθάνομαι πως φτάσαμε στο τέρμα
δεν ξέρω αν αξίζανε ή πήγανε χαμένα.
Ούτε αν είχανε ψυχή ή σκέτο μόνο δέρμα
αστέρια μόνο αν ήμασταν ή σπίρτα αναμμένα.

Σπίρτα αναμμένα κάρβουνα, μια σπίθα στον αέρα,
μια φλόγα που παραφυλάει και πάει παραπέρα,
μια σπίθα στο κενό που καίει τον ουρανό.

Ερχόμαστε από ‘κει που ενώνονται όλοι οι δρόμοι,
τα μάτια μας διψάνε για ζωή
και φτάνουμε εκεί που φτάνουν όλοι μόνοι
με μια βαλίτσα και μια προσευχή.

Είναι φορές που αισθάνομαι ότι τα δώσαμε όλα,
δεν ξέρω αν ήτανε πολλά, ούτε αν ήταν λίγα.
Μη με δικάζεις, δεν μπορώ, δεν είναι τώρα η ώρα
άσε με, βρήκα μια ζωή, ξεκίνησα και πήγα.

Σπίρτα αναμμένα κάρβουνα, μια σπίθα στον αέρα,
μια φλόγα που παραφυλάει και πάει παραπέρα,
μια σπίθα στο κενό που καίει τον ουρανό.

Ερχόμαστε από ‘κει που ενώνονται όλοι οι δρόμοι,
τα μάτια μας διψάνε για ζωή
και φτάνουμε εκεί που φτάνουν όλοι μόνοι
με μια βαλίτσα και μια προσευχή.