Ζωή που σου χαρίστηκε
ανάσα και φωτιά μαζί
να κάνεις το ταξίδι σου
από τ’ αστέρια ως τη γη.

Να πιείς νερό κι αθάνατος
να ‘σαι κι ας ήσουνα θνητός,
να δεις ανθρώπου θαύματα
που λες και τα ‘φτιαξε ο Θεός.

Να βγεις απ’ το κουκούλι σου
αφήνοντας τη φυλακή
σαν πεταλούδα ολόχρωμη
μες την αιώνια στιγμή.

Μα εσύ ούτε που νοιάζεσαι
για τον χαμένο ποιητή,
ύπνο σε ύπνο πιάνεσαι
και λες τον ύπνο σου ζωή.