Παίρνει στα χέρια την βροχή, γελάει ακόμα
έχει τον άνεμο πιασμένο στο φουστάνι,
τρέχει νερό από τα δάχτυλα ως το στόμα
τον πυρετό της που την σβήνει να γλυκάνει.

Όσα καλά μας βρήκανε
από τρελούς μας βρήκαν
κι αυτά που τραγουδήσαμε
τσιγάρα που καήκαν.

Κι όταν φαρμάκι ο καιρός
έχουμε έναν νόμο
σαν να ΄ναι η τελευταία φορά
φιλιόμαστε στο δρόμο.

Ένα παιδί απ’ τα τραγούδια μαγεμένο
ξέρει, ο χρόνος ό,τι φέρει κι ό,τι πάρει,
ένα κορίτσι που από πείσμα είναι φτιαγμένο
μωρό παιδί μέσα απ’ την κούνια του λιοντάρι.

Έγινε όλα όσα της λέγαν να μη γίνει
κι είπε δεν φαίνεται η ζωή πίσω από τζάμι,
πατάει το γκάζι και τα χέρια στο τιμόνι
μία σταγόνα που φουσκώνει το ποτάμι.

Όσα καλά μας βρήκανε
από τρελούς μας βρήκαν
κι αυτά που τραγουδήσαμε
τσιγάρα που καήκαν.

Κι όταν φαρμάκι ο καιρός
έχουμε έναν νόμο
σαν να ΄ναι η τελευταία φορά
φιλιόμαστε στο δρόμο.