Πάλι με αναμνήσεις πολεμάω
άδεια τα χέρια, άδειο το μυαλό
πάλι μια απάντηση ζητάω
και τυραννιέμαι μόνος εδώ.

Δεν είναι που σ' αγάπησα
δεν είναι που όλα στα έδωσα
μα πρέπει να κρατήσω,
το τίποτα να ζήσω
χωρίς να φταίω εγώ.

Δεν είναι που σε πίστεψα
και την ζωή μου λήστεψα
μα είναι που για σένα
χωρίς καρδιά και αίμα
συνήθισα να ζω.

Νιώθω η αντοχή μου πως τελειώνει
με την σκιά σου πάλι συζητώ
μόνο το άρωμά σου στο σεντόνι
να σε θυμίζει έμεινε εδώ.

Δεν είναι που σ' αγάπησα
δεν είναι που όλα στα έδωσα
μα πρέπει να κρατήσω,
το τίποτα να ζήσω
χωρίς να φταίω εγώ.

Δεν είναι που σε πίστεψα
και την ζωή μου λήστεψα
μα είναι που για σένα
χωρίς καρδιά και αίμα
συνήθισα να ζω.