Σε μια άνοιξη πάλι ζητάω
των ματιών σου να υφάνει το φως,
στα στενά της ζωής που γλιστράω,
χαραγμένος ο χρόνος, γκρεμός.

Σαν αχνή ξεβαμμένη κηλίδα
και στα μάτια μου μια χαρακιά,
μια πέτρινη, μάταιη ελπίδα
σαν σκιά προσπερνά βιαστικά.

Μια παραίσθηση μέσα μου στάζει
κάποια φωτογραφία παλιά,
ένας ήλιος με σένα που μοιάζει
και χαμόγελα γύρω σκορπά.

Χαμογέλα, σε λίγο χαράζει
και θα εισβάλλει παντού παγωνιά.

Λίγο κόντρα στον χρόνο σαν πάω
τα χαμένα μας βράδια μετρώ,
σαν βροχή τους χειμώνες κρατάω
και σε μια άνοιξη λιποτακτώ.

Σ΄ ένα ξέφωτο τρέχω και σπάζω
τις πυξίδες του χρόνου ξανά,
κι άλλη μια φορά σ΄ αγκαλιάζω
με διάφανα χέρια αδειανά.