Η σκάλα που θα ανεβώ
με πάει σε δροσερό νερό, με πάει πιο κοντά μου.
Απ’ το πηγάδι που ήρθα εδώ
μου πήρε χρόνο ένα σωρό κι έτρεμε η καρδιά μου.

Αχ ομορφιά μου και ζωή
χάιδεψε μου την ψυχή, τραγούδησε μου λίγο.
Απ’ του εαυτού μου τη γιορτή
κι απ’ ότι δίνει αναπνοή να μη θέλω να φύγω.

Πάντα φοβόμουν τη σιωπή
και τριγυρνούσα δίπλα εκεί που βόσκουν τα θηρία.
Ζητωκραυγάζουν και γελούν
χαρτονομίσματα σκορπούν, εγώ στη γαλαρία.

Στείλε δροσιά κι αγάπη αγνή
στο φόβο δώσε ένα φιλί κι άσ’ τον εδώ για λίγο.
Κι αυτός ζητάει προσοχή
κι ίσως απλά να κοιμηθεί αν πάψω να τον πνίγω.

Η σκάλα μου έχει κορυφή
και βάση πέτρινη, γερή, γεννιέται απ’ το χώμα.
Πετάω φως στον ουρανό
κι όλη τη δύναμη μου εγώ δε γνώρισα ακόμα.