Αυτή που μου γέλασε, αυτή που προσπέρασε
μια νύχτα με κέρασε κρασί και αγάπη.
Μια νύχτα της έφτανε με πήρε, με πέθανε
και ύστερα χάθηκε στου κόσμου την άκρη.

Αν ήμουν θεός να δικάζω
θα έπαιρνα και τη ζωή της,
μα είμαι θνητός και τρομάζω
που ακόμα ζητώ το φιλί της,
τις νύχτες εκείνη φωνάζω.

Αυτή η ανώνυμη δεν ήταν η μόνιμη
σαν θύελλα πέρασε ερείπια ν’ αφήσει.
Εκεί που με χάιδεψε βαθιά με σημάδεψε
αλλά το σημάδι της δεν θέλω να σβήσει.

Αν ήμουν θεός να δικάζω
θα έπαιρνα και τη ζωή της,
μα είμαι θνητός και τρομάζω
που ακόμα ζητώ το φιλί της,
τις νύχτες εκείνη φωνάζω.