Ήτανε γραφτό να γίνει πάλι
να φανούμε αδύναμοι μικροί
Ο δικός μου ουρανός να φωνάζει
κι εσύ τίποτα πια μόνο σιωπή

Κράτησα κι εγώ κάτι για μένα
όχι πολλά
Έμαθα να ζω χωρίς εσένα
χωρίς φτερά

Όσες λύπες έρθουν τις πετάω
μα εκείνο που με καίει πιο πολύ
είναι που όταν λέω σ’ αγαπάω
χάνεται η φωνή μου στη βουή