Εσύ κι ο δρόμος, θηλάζεις μόνος
Την εφηβεία σου που ξέχασε ο χρόνος
κι ο μαύρος ήλιος, εχθρός και φίλος
στην τελετή της ενοχής, Πιλάτος ίδιος.
Νίπτει τας χείρας, παιχνίδι μοίρας
είσαι ένα νόθο, να μου λέει, παιδί αρμύρας,
εφτά βδομάδες, σοφοί νομάδες
τροφή σε δίνουν στις δικές τους Συμπληγάδες.
Κι εσύ τα ίδια, λέξεις παιχνίδια
να ακουστούν, να ξεχαστούν και στα σκουπίδια

Τρίζει η μάσκα, φοράς εσάρπα
να τυλιχτείς σαν ιερέας μέσ’ τα ράσα
να κρύψεις βία, μια επιληψία
που όλο τη νοιώθεις σαν του φόνου αυτοψία.
Καινούργια τάξη, θεάτρου πράξη
μοντέρνα πλάνα κι όλα πάλι είν’ εντάξει.
Ανατομία, κρυμμένη αιτία
ένα καρφί στη φυλακή, στην ιστορία
κι εσύ ξαπλώνεις, πάλι κρυώνεις
τις αντοχές σου και τα γόνατα διπλώνεις.

Μετράς τις ώρες, τις βομβαρδισμένες χώρες

Βυζαίνεις νέα, ίδια μ’ αρχαία
ξεριζωμοί, μάχες παντού για μια κεραία,
για μια πατρίδα, για μια ελπίδα
στα ενωμένα συνδικάτα, μια παρτίδα.
Κι εγώ κολλάω, σε ακουμπάω
να δω αν ζεις, αν μ’ αγαπάς, γι’ αυτό μιλάω,
γι’ αυτό το κάτι, της γης τ’ αλάτι
του ζευγαριού την πιο φευγάτη αυταπάτη.
Γι’ αυτά τα δώρα, που μοιάζουν τώρα
μ’ ότι γυαλίζει σαν χρυσάφι μεσ’ τη μπόρα.

Μεθυσμένα λόγια φως μου, θέλω να μου λες
στον καιρό των ταυρομάχων, να ‘μαι αυτό που θες
κι αν οι μέρες ζωγραφίζουν, άσπρο το κακό
ένα σου φιλί κι’ ανθίζουν, ρόδα στο νερό.