Κι όταν χτυπούν οι δείκτες τα μεσάνυχτα
τ’ αστέρια βρουν παράθυρα ορθάνοιχτα.

Άγγελοι, κόκκινες κραυγές πάνω στις κεραίες σου
στις ανάσες δικαστές, στους φόβους, τις σημαίες σου.

Κι εκεί που ζεις, μακάριος στη θλίψη σου
ρυτίδες φως, στις μνήμες και στη πλήξη σου.

Ταυρομάχοι ποιητές, ματώνουν τις κιθάρες τους
γλώσσες, φώσφορου στιγμές, σε παίρνουν στις παλάμες τους.

Παραμυθά, τρίζουν οι αλήθειες σου
μετράς στιγμές, χαμένες στις συνήθειες σου.

Ξανά-μετράς χάρτινες στιγμές
και τις ρωτάς είμαι ζωντανός;
Ξανά-ρωτάς είμαι ζωντανός;

Kι εσύ, χωρίς ματόκλαδα και δάχτυλα
να λες, εδώ πεθαίνουν τα τριαντάφυλλα.

Σαν κορίτσια, που είπες «ναι»
βαρέθηκα και χάνομαι,
σαν ιδέα που είπες «φταις»
αιχμάλωτος δεν πιάνομαι

Παραμυθά, ο χρόνος πήρε τ’ όπλο του
μείνε σκυφτός ή καψ’ τονε στο θρόνο του.

Να ξαναδείς κόκκινες στιγμές
και να τους πεις είμαι ζωντανός.
Να ξαναπείς είμαι ζωντανός.