Είχα πιστέψει πως σε είχα καταλάβει
το είχα νιώσει πως εσύ με αγαπάς.
Είχα πιστέψει πως είχαμε προλάβει
να βρούμε αυτά που γι’ άλλους είχανε χαθεί.

Κρύφτηκες πίσω από δάκρυα πνιγμένα
κι ότι εγώ δεν μπόρεσα να δω.
Σε κλέβει τώρα μακριά από εμένα
το ξέρω πως δεν γίναμε έτσι ξαφνικά.

Δύο ξένοι, δύο ξένοι
φεύγουμε τώρα κι οι δυο μας προδομένοι.
Δύο ξένοι, δύο ξένοι
είμαστε τώρα ελεύθεροι χαμένοι.

Δεν ξέρω αν στ’ αλήθεια με κοιτάζεις
και εάν για σένα εγώ υπάρχω πια.
Όσα αγάπησες τώρα μ’ αυτά τρομάζεις
κι αφήνεις πίσω ότι μπορούσε να σωθεί.

Είναι σκληρή η αγάπη όταν τελειώνει
γιατί σαν πέτρα γίνεται η καρδιά.
Ήμασταν άραγε μαζί και τόσο μόνοι
το ξέρω πως δεν γίναμε έτσι ξαφνικά.

Δύο ξένοι, δύο ξένοι
φεύγουμε τώρα κι οι δυο μας προδομένοι.
Δύο ξένοι, δύο ξένοι
είμαστε τώρα ελεύθεροι χαμένοι.