Ανήσυχα κοιτάζω πως αλλάξανε
που ‘ναι η αγάπη που μου τάξανε,
που ‘ναι η αγάπη που μου τάξανε.

Τόσες ιστορίες εγώ άκουσα
γίναν εμπειρίες που δεν άντεξαν,
γίναν εμπειρίες που δεν άντεξαν.

Έγινε η αγάπη τελικά
καράβι που ‘χει φύγει στ’ ανοιχτά
κι από μιαν άκρη το κοιτάζω μελαγχολικά.

Έγινε η αγάπη τελικά
φθαρμένη απ’ το χρόνο ζωγραφιά
και η μορφή σου μια σκιά, όνειρα θολά.