Μια θάλασσα, μια συννεφιά,
στα μάτια σου μια θλίψη,
σ’ ενός παιδιού τη μοναξιά
τα λόγια σου έχεις κρύψει.

Τα λόγια που ξεκλείδωναν
το φως τα καλοκαίρια
χαμένη τώρα περπατάς
με μια φυγή στα χέρια.

Τώρα στην πόρτα στέκεσαι
αμίλητη και με κοιτάς,
να φύγεις πάλι σκέφτεσαι
όπως στ’ αλήθεια που να πας.

Τώρα στην πόρτα στέκεσαι
μια δίνεις κι όλα τα χαλάς,
σε ποια σκοτάδια καίγεσαι
και ποιο θεό παρακαλάς.

Στο βλέμμα σου μια φυλακή
σωπαίνουνε οι λέξεις,
σαν μια φιγούρα τραγική
το ρόλο σου να παίξεις.

Σωπαίνεις και στα πάθη μας
μιλάνε οι εικόνες,
σπίτι κλειστό η αγάπη μας
κι ατέλειωτοι χειμώνες.

Τώρα στην πόρτα στέκεσαι
αμίλητη και με κοιτάς,
να φύγεις πάλι σκέφτεσαι
όπως στ’ αλήθεια που να πας.

Τώρα στην πόρτα στέκεσαι
μια δίνεις κι όλα τα χαλάς,
σε ποια σκοτάδια καίγεσαι
και ποιο θεό παρακαλάς.