Τα μάτια σου που γκρέμιζαν της ερημιάς φεγγάρι
τα ζήλεψε το σύννεφο του μαύρου καβαλάρη
Σε μια στροφή του Αύγουστου τρελοί αγιογράφοι
στην άσφαλτο ζωγράφισαν μια λίμνη από χρυσάφι

Το νερό της λησμονιάς Θεέ μου, να μη του το δώσεις
στους αγγέλους να το πας και ποτέ μην το μαλώσεις
και μια νύχτα με χιονιά κάνε το μικρό σπουργίτι
να ρθει έστω μια φορά μες στο κρύο κι άδειο σπίτι

Στην εθνική του σύμπαντος σαν άστρο πια κυλούσες
τι όνειρο να κοίταγες και μου χαμογελούσες
Στου ουρανού τα σύνορα με ποιους γνωστούς γλεντούσες
σε ποια νιρβάνα μέθαγες και δε μου απαντούσες